Iminulat mga mata.
Hudyat ng bagong panimula.
Tumitilaok na manok
tila inaanunsyo sa mundo
isang pag-asa
sa gitna ng delubyo.
Dumaan ang tanghali.
Ang pangarap
ay unti-unting napawi.
Simula nang masinghot
pinupuno ang kaisipan
ng maruming hangarin.
Nabahiran na ng kadiliman
busilak na kalooban.
Hanggang sa nag-gabi.
Pag-asa’y tuluyang napawi.
Dala-dala ang kabiguan
hanggang sa libingan.
Balik lang ang lahat
sa kung saan nagsimula.
Sa wala.
the best poem i ever read...
ReplyDelete